De zoete geuren van stroopwafels en smeltende bonbons dringen mijn neus binnen. Ik ben eindelijk aangekomen op het station van het gastvrije Antwerpen. Antwerpen staat dit keer niet in het zonnetje voor zijn populaire lekkernijen, maar wel voor het congres over alcohol- en drugsgebruik onder jongeren, waar ik als jongere bij mag zijn.

 

Ik heb twee jaar lang op het voortgezet speciaal onderwijs les gevolgd. Ik heb jarenlang geëxperimenteerd met alcohol en drugs en ik ben uiteindelijk gestopt met drugs omdat ik mijn laatste jaar op het reguliere onderwijs niet wilde verpesten. Ik begrijp als geen ander hoe moeilijk dit probleem is voor jongeren. Ik heb veel passie voor het bestrijden van dit probleem, omdat drugs en alcohol veel meer verpest dan je lief is.

 

Ik ben een organisatie begonnen voor jongeren, door jongeren. De organisatie heet ‘C.A.L.L.’ en staat voor ‘Communicatie, Aandacht, Loyaliteit en een Luisterend oor.’ Ik geloof dat deze onderwerpen centraal staan bij het voorkomen van een verslaving bij jongeren. Door middel van speelse workshops, zoals theaterstukken, probeer ik alcohol- en drugsgebruik onder de aandacht te brengen bij jongeren en dit keer bij volwassenen in het congres in Antwerpen.

Nagelbijtend bekijk ik mijn Engelstalige PowerPoint en oefen ik de presentatie over ‘C.A.L.L.’ een paar keer hardop. Na een compliment van een medereiziger, ben ik zelfverzekerder dan ooit. Terwijl ik uit de trein stap en het drukke station uitloop, geniet ik van de kunstrijke gebouwen en stijlvolle winkels. De groep, waar ik bij hoor, loopt stuurloos heen en weer. Persoonlijk wil ik in de drukbezochte smalle straten van België verdwalen, maar vandaag ben ik een dame op een missie. Na twintig minuten ronddwalen, krijgen we de route van een voorbijganger. We komen aan bij het gebouw van het congres en verwelkomen de theatergroep, zodat we gezamenlijk naar binnen kunnen gaan.  

 

 De zware grote deur van het gebouw duw ik open. Een marmeren vloer en hoge plafond stelen mijn aandacht. Het gebouw lijkt zeer duur, dus ik durf niks aan te raken. Alles komt zeer formeel over, waardoor ik me niet volledig op mijn gemak voel. Ik krijg een naambordje en we worden verzocht om naar een andere zaal te gaan. Het naambordje blijft niet plakken, dus ik moet het grootste deel van het congres naamloos door. Terwijl ik mijn presentatie oefen, oefent de theatergroep hun theaterstuk. Na de repetitie eten we zoveel mogelijk broodjes, aangezien de broodjes gratis zijn.

Het moment van de waarheid breekt aan. De zaal wordt steeds voller en mijn zelfverzekerdheid steeds lager. Voor ik begin aan mijn presentatie benadruk ik dat ik heel zenuwachtig ben, zodat ik me meer op mijn gemak voel. Na een paar flauwe grappen zit de stemming er lekker in. Terwijl ik mijn presentatie houd luistert iedereen zeer aandachtig naar mijn barre Engels. Het lijkt alsof iedereen me verstaat en dat maakt me enthousiast. Na de presentatie over C.A.L.L. wordt er luid geklapt. Ik ben heel blij dat iedereen het leuk vindt, maar ben vooral opgelucht dat het over is.

 

Ik geef het podium aan de theatergroep, die onder leiding is van Kim Zonneveld. Ze spelen drie scènes die te maken hebben met drugs- en alcoholgebruik bij jongeren. Elke scène wordt met het publiek besproken, zodat het publiek zich ook betrokken voelt. De presentatie en het theaterstuk moeten we twee keer doen voor twee verschillende groepen. Al met al is het een geweldige dag geweest. Het is zo mooi om te zien dat veel mensen zich inzetten voor de strijd tegen alcohol- en drugsgebruik onder jongeren. Ik hoop dat ik jongeren op deze manier weet te bereiken en  inspireren.